شکر، نشاسته و فیبر
شکر، نشاسته و فیبر
کربوهیدراتها در بدن ما تبدیل به ذرات بسیار کوچکتر قند مثل گلوکز و فراکتوز میشوند. روده کوچک وظیفه جذب این ذرات کوچک را دارد که بعد از آن وارد جریان خون میشوند و به کبد سفر میکنند. کبد تمام این قندها را به گلوکز تبدیل میکند که دوباره توسط خون به همراه انسولین حمل میشوند و تبدیل به انرژی برای عملکردهای حرکتی اولیه فیزیکی میشوند. اگر بدن به صورت فوری به گلوکز نیاز نداشته باشد، بدن توانایی نگهداری تا ۲ هزار کالری از آن را در کبد و عضلات اسکلتی دارد. به محض اینکه ظرفیت ذخیره کردن این قندها به اتمام برسد، کربوهیدرات به عنوان چربی ذخیره میشود. اگر شما به اندازه نیاز خود کربوهیدرات مصرف نکنید یا در بدن ذخیره کافی از آن نداشته باشید، بدن از پروتئین به جای سوخت مورد نیاز خود استفاده میکند و این کار مشکلساز میشود چراکه بدن برای عضله سازی به پروتئین احتیاج دارد. سوختن پروتئین به جای کربوهیدرات علاوه براین به کلیهها هم فشار وارد میکند و باعث ورود ضایعات مضر به ادرار میشود.
فیبر برای عمل هضم حیاتی است و باعث میشود که روده بهتر حرکت کند و همچنین خطر بیماریهای مزمن مثل انسداد شریانهای قلبی و دیابت را کاهش میدهد. همینطور بر خلاف قند و نشاسته، فیبرها به شکل ذرات کوچکتر جذب نمیشوند و به گلوکز هم تبدیل نمیشوند. در عوض به شکل ذرات سالم و بزرگ از روده عبور میکنند و در همانجا تبدیل به هیدروژن، کربن دیاکسید و اسیدهای چرب میشوند. پزشکان توصیه میکنند افراد به ازای هر ۱۰۰۰ کالری ۱۴ گرم فیبر مصرف کنند. منابع فیبر شامل میوهها، غلات، سبزیجات و خصوصا حبوبات میشود.
محققان به این نکته اشاره میکنند که کربوهیدرات به صورت طبیعی در برخی از لبنیات و سبزیجات نشاستهای و غیرنشاستهای وجود دارد. برای مثال سبزیجات غیرنشاستهای مثل کلمها، نخود فرنگی، هویج، کرفس و بروکلی همگی دارای کربوهیدرات هستند. سبزیجات نشاستهای مثل سیبزمینی و ذرت هم مقدار بیشتری کربوهیدرات دارند. طبق نظر انجمن دیابت آمریکا، در هر فنجان از سبزیجات غیر نشاستهای خام به طور کلی حدود ۵ گرم کربوهیدرات وجود دارد که بیشتر آن از فیبر میآید.