مفهوم جهانگردی و گردشگری

مفهوم جهانگردی و گردشگری

 

• گردشگری :

گردشگری یکی از بخش های اجتماعی_اقتصادی و یکی از مؤلفه های عمده ی تجارت بین المللی شده است.
در سال ۱۹۹۷ درآمد ارزی حاصل از ۶۱۲ میلیون گردشگر ورودی بین المللی بالغ بر ۴۴۳ میلیارد دلار برای آمریکا بود.
سازمان جهانی جهانگردی (UNWTO) تا سال ۲۰۲۰ حدود ۱/۶ میلیارد گردشگر ورودی بین المللی را پیش بینی کرده است که در آمد حاصل از آن به ۲ تریلیون دلار خواهد رسید.

تعداد گردشگران داخلی حدود ۱۰ برابر گردشگری بین المللی در سرار جهان تخمین زده می شود.گردشگری داخلی و بین المللی با هم در کشورهای در حال توسعه هم زمان با رشد بخش های گردشگری به سرعت افزایش می یابد و این کشور ها مرفه تر می شوند.

گردشگری ، مسافران تجاری ، مسافران تفریحی و نیز افرادی که مقاصد دیگری دارند را شامل می شود.
همه ی گردشگران نیازمند تسهیلات و خدمات و صرف هزینه در منطقه ی مقصد هستند ، بنابر این باید برای آنان برنامه ریزی شود.در گردشگری روند های موثر زیادی وجود دارد که کار گزاران محلی باید از آنها مطلع باشند.یک روند کلی این است که بیشتر گردشگران ، مایل به شرکت در فعالیتهای تفریحی ، ورزش و ماجراجویی ، شناخت تاریخ ، فرهنگ و محیط زیست مناطق مورد اقامت خود هستند.

جهانگردی ماجراجویانه و علاقه وافر به آن مانند دیگر اشکال خاص گردشگری مثلاً گردشگری مذهبی ، سلامت ، زادگاهی و فرهنگی به سرعت رو به رشد هستند.
گردشگری بسیار مردمی شده است.بسیاری از گردشگران به دنبال مکان های جدید و انواع جدید محصولات گردشگری هستند.بسیاری از گردشگران نسبت به ملاحظات زیست محیطی ، حساس و دقیق بوده ، خواهان دیدار از محلهای هستند که به خوبی در موردشان چاره اندیشی شده و مشکلات اجتماعی و زیست محیطی ایجاد نمی کنند.
سفر تجاری و سفر برای حضور در گردهمایی ها و جلسات همچنان رو به رشد است.

گردشگری به عنوان یکی از بخشهای عمده اجتماعی_اقتصادی جهان شکل گرفته و در خلال نیمه دوم قرن بیستم به طور متوسط حدود ۴ تا ۵ درصد افزایش یافته است.
هم اکنون ترکیب گردشگری بین المللی و داخلی به عنوان بزرگترین صنعت جهان ، شناخته شده است.
در سال ۱۹۹۵ حدود ۳/۴ تریلیون دلار آمریکا تولید ناخالص از گردشگری در سراسر جهان حاصل شده است و ۱۰/۹ درصد تولید ناخالص داخلی جهان (GDP) سهم گردشگری بوده و استخدام حدود ۲۱۲ میلیون نفر و تولید ۶۳۷ میلیارد دلار آمریکا ، درآمد مالیاتی ، عاید دولت ها شده است.
گردشگری بین المللی یکی از مولفه های عمده در تجارت بین المللی است.در سال ۱۹۹۷ ، تعداد ۶۱۲ میلیون گردشگر بین المللی وجود داشت.واژه “گردشگری ورودی بین المللی”به طور کلی به سفرهای گردشگران بین المللی و نه به تعداد مسافرتهای گردشگران مختلف اطلاق می شود.

برخی افراد بیش از یک سفر بین المللی در سال انجام می دهند.این تعداد ورود گردشگر به طور کل ۴۴۳ میلیون دلار آمریکا ارز خارجی به همراه داشته است.این ارقام ، پول هنگفتی که صرف هزینه های هوایی و دیگر اقلام سفر بین المللی است را شامل نمی شود.بسیاری از گردشگران ، سفر های متوسط یا کوتاه دارند و در منطقه محل سکونت خود سفر می کنند.در حالی که برای بسیاری جاها ، سفر طولانی میان مناطق مختلف بسیار حائز اهمیت است.

گرچه بر مبنای الگوی جهانی ، نمودارهای مناسبی در دست نیست ، اما بر اساس ارقام مربوط به سفرهای گردشگران ، برآورد می‌شود که گردشگری داخلی حدود ده برابر گردشگری بین المللی می باشد.سود گردشگری داخلی (هزینه های مصرفی توسط گردشگران در مناطق داخلی) به طور قابل توجهی بیشتر از میزان کل دریافتی گردشگری بین‌المللی است.در حال حاضر گردشگری در بسیاری از کشورهای بزرگ یک فعالیت عمده است که سهمی بین ۵ تا ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی ملی را در بر میگیرد.

طبقه بندی گردشگران بین المللی بر مبنای محل سکونت و ملیت حائز اهمیت فراوان است.بسیاری از مردم در کشوری غیر از میهن خود زندگی می کنند.برای بازاریابی و اهدافی غیر از آن تفکیک محل سکونت گردشگران از ملیت آنان حائز اهمیت بیشتری است.کارگزاران محلی باید در برنامه‌ریزی برای رشد گردشگری ، هم مسافران تجاری و هم مسافران جلساتو گردهمائی ها را بگنجانند.در واقع ، بسیاری از نواحی برای جذب گردشگران بیشتر ، گردشگری کنفرانس و گردهمایی‌ها را نیز گسترش داده‌اند.گردشگران تجاری مانند گردشگران تعطیلاتی ، نیازمندی بسیاری از خدمات و تسهیلات و صرف هزینه در منطقه هستند.همچنین بسیاری از مسافران تجاری از طریق گردش های محلی و دیدار از مکان های جذاب ، بخشی از زمان خود را مانند گردشگران تعطیلاتی صرف کرده و بنابراین ، هزینه های خود را در منطقه افزایش می‌دهند.

هم اکنون به گردشگری به عنوان یک بخش به هم آمیخته اجتماعی_اقتصادی نگریسته می شود. UNWTO به همراه کارگزاران دیگر از طریق کمیسیون آمار ملل متحد به منظور محاسبه سهم اقتصادی گردشگری در حساب‌های ملی و منطقه‌ای ، تغییراتی را در روشهای محاسبات ملی پیشنهاد کرده‌اند تا واحدی برای بخش گردشگری بگنجانند و تمامی هزینه‌های مصرفی گردشگری زیر نظر این واحد به ثبت برسد.این روش محاسبه بر حسب سهم تولید ناخالص داخلی ، در محاسبات ملی ، جداسازی سهم بخش گردشگری و شناخت اهمیت اقتصادی آن ، کار را آسان تر می سازد.

• روند های عمدهٔ گردشگری :

مقامات محلی یا سایر همکاران برنامه ریزی توسعه گردشگری برای آنکه انتظارات حال و آینده گردشگران و پایداری بخش گردشگری را تحقق بخشند می‌بایست از روندهای عمده گردشگری در عرصه جهانی اطلاع داشته باشند.مقامات محلی علاوه بر روندهای بین المللی ، باید روند های محلی و منطقه‌ای و ملی خود را به عنوان مبنایی برای برنامه‌ریزی گردشگری داخلی مشخص کنند.در بسیاری جاها ، روندهای گردشگری داخلی و بین المللی یکسان است.روندهای کمی رشد ، بر مبنای اهمیت گردشگری به طور خلاصه بررسی می‌شود و روند های کیفی مهم شامل موارد زیر است:

■ اکثر گردشگران مشتاق اند که در فعالیت‌های تفریحی ، ورزش ها و گردش ها شرکت کنند و در مورد تاریخ ، فرهنگ ، طبیعت و حیات وحش منطقه ی مورد بازدید مواردی را فراگیرند.گردشگران کنونی ، از نظر جسمی و فکری فعال تر از گذشته اند.

■ بسیاری از گردشگران ، به دنبال علایق و سرگرمی های خود هستند.بر اساس طبیعت و حیات وحش ، مکانهای تاریخی ، الگوهای فرهنگی ، فعالیت های اقتصادی و علایق حرفه ای ، اشکال متنوعی از《گردشگری با علایق ویژه》وجود دارد.

■ در بسیاری جاها ، گردشگری بومی و گردشگرانی که از موطن اجدادی خود دیدن می‌کنند ، پر اهمیت شده است.طبیعت ، گردشگری ماجراجویانه و فرهنگی باعث رشد سریع گردشگری شده اند.گردشگری مذهبی ، (افرادی که از مکان های متبرکه دیدن می‌کنند و سفر به اعتقادات مذهبی آنان مربوط می شود) نوع قابل توجهی از گردشگری است که به صورتی پایدار رشد خواهد کرد.

■ بیشتر گردشگران به دنبال مقصد های جدید و محصولات گردشگری جدید هستند.این خود فرصت های زیادی را برای رونق مناطق گردشگری جدید و بهبود و گسترش مقصدهای موجود فراهم می‌آورد.

■ بسیاری از گردشگران نگران حفظ و بهبود وضع سلامت خود هستند به همین دلیل ، استراحتگاه های سلامتی ، رونق بیشتری یافته اند.هتل های متعارف و استراحتگاه ها از تسهیلات ورزشی برخوردار شده اند.علاقه به درمان به روش های سنتی ، دوباره احیا شده است.این خود مبنایی برای توسعه استراحتگاه های سلامتی و علایق خاص گردشگری است.

■ بسیاری از گردشگران تعطیلات مرتب ولی کوتاهی را در سراسر سال برمی‌گزینند.این امر فرصت هایی را برای رونق بیشتر مقصدهای گردشگری فراهم می‌کند و تسهیلات فعالیت‌هایی برای گردشگران عرضه می‌کند تا در فصول مختلف در سراسر سال از آنها بهره مند شوند.

توسعه پایدار :

مفهوم توسعه پایدار که شامل توسعه گردشگری پایدار است ، توسط سازمان ملل متحد ، سازمان جهانی جهانگردی و بسیاری از ملل ، دولت‌های محلی و منطقه‌ای مورد استفاده قرار گرفته است.
گردشگری پایدار مستلزم استفاده بی وقفه از منابع طبیعی ، فرهنگی و اقتصادی برای گردشگری است در حقیقت این منابع را می‌توان هر جا نیاز باشد از راه گردشگری افزایش داد.
گردشگری پایدار همچنین به این معناست که رشد گردشگری مشکلات جدی زیست محیطی یا اجتماعی_فرهنگی در بر نداشته باشد ، کیفیت زیست محیطی ناحیه گردشگری حفظ یا به طور کلی بهبود یابد ، سطح رضایت گردشگران بالا رود تا بازار گردشگری حفظ و مزایای حاصل از آن به طور گسترده‌ای در سراسر جامعه توزیع گردد.
دستور جلسه ۲۱ که در سال ۱۹۹۲ در اجلاس کره زمین به تصویب رسید برنامه ای فراگیر برای دستیابی به این هدف هاست.
سازمان جهانی جهانگردی و سایر کارگزاران دستور جلسه ۲۱ را به عنوان چارچوبی برای صنعت گردشگری و مسافرت مهیا کرده اند ، به استناد آن ، مسافرت و گردشگری باید در جهت دستیابی به رشد پایدار برنامه ریزی شود.
برنامه ریزی گردشگری در سطوح مختلف از بین‌المللی ، منطقه‌ای و ملی تا سطوح اجتماعی یا داخلی انجام می پذیرد.
طرح ها و برنامه های گردشگری ، در تمامی سطوح باید تلفیق شود.
کارگزاران محلی باید برنامه‌ها و سیاست‌های توسعه گردشگری همه بخش‌های گردشگری را در نظر بگیرند تا سطوح مربوط برای تقویت بخش گردشگری ، یکدیگر را استحکام بخشند.