نتیجه گیری ساخت صابون
نتیجه گیری ساخت صابون
۱. نمکهای سدیم یا پتاسیم و اسیدهای چرب گوناگون اصلیترین مواد سازنده صابون هستند. یعنی یک سر صابون قطبی و سر دیگر آن هیدروکربنی است. با افزودن مقدار اندکی صابون به آب، سر کربوکسیلات آن که آب دوست است در آب حل میشود، اما سر هیدروکربنی آن که آب گریز است در آب حل نمیشود.
۲. صابون در آب داغ بهتر حل میشود؛ چراکه با افزایش دما کشش سطحی آب کاهش مییابد و سر ناقطبی راحتتر در بین مولکولهای آب قرار میگیرد.
۳. چربی (مولکول آلی و غیر قابل حل در آب) و باز (مانند سود که در آب انحلال پذیر است) از دیگر مواد سازنده صابون هستند. برای اینکه واکنش بین دو مادهی اولیه، یعنی چربی و باز، بهتر صورت گیرد باید از یک حلال استفاده کرد که هر دو مادهی اولیه را در خود حل نماید. در این جا استفاده از الکل بسیار مفید خواهد بود، زیرا الکل مانند C۲H۵OH دارای یک سر هیدروکربنی و یک سر قطبی است و میتواند هر دو مادهی اولیه را در خود حل کرده و درنتیجه واکنش بین ان دو سریعتر و کاملتر انجام گیرد.
۴. افزودن نمک به دو علت انجام میشود. اول اینکه یون سدیم به اندازه کافی در محیط باشد تا تمام هیدروژنهای اسیدی بتواند با یون سدیم جایگزین شود. دوم برای جداسازی گلیسیرین است. صابون حاصل به شدت بوی چربی میدهد. زیرا صابون حاصل دارای مقدار زیادی گلیسیرین است، چنانچه بخواهند گلیسیرین آن را جدا کنند، قبل از ریختن در قالب، صابون را به مدت ۲۴ ساعت در محلول اشباع شده نمک طعام قرار میدهند، سپس قرص صابون را از درون ظرف خارج کرده و پس از شستن به قطعات کوچک تقسیم نموده، در هوا خشک میکنند.
۵. بخش آبدوست باید متشکل از یونهایی باشد که به راحتی در آب حل میشوند. مانند یونهای فلزات قلیایی. به عنوان مثال نمکهای پتاسیم، حلالیت بسیار خوبی دارند. به همین دلیل از آنها در تهیه شامپو و خمیر ریش استفاده میشود.