میوهٔ به یا بهی

میوهٔ به یا بهی

دارای گوشت خشک و کرکی است که طعمی ترش و تقریباً گس دارد.با این حال وقتی به پخته می‌شود بو و طعمی بسیار خوش دارد. برای کمپوت مناسب است و به صورت مربا و مارمالاد نیز کاربردی عالی دارد.اگر به دنبال به هستید باید به بازار کشاورزان یا مغازه‌های مخصوص سبزی مراجعه کنید. این میوه به صورت جهانی در ترکیه، چین، ازبکستان، ایران، آرژانتین، نیوزیلند پرورش می‌یابد.درخت به درختی است از تیره گل سرخیان، جزو دسته سیب‌ها که پشت برگ‌هایش کرک‌دار است.

به سرشار از ویتامین‌های آ و ب، و املاح آهکی و تانن است. به دارای پروتید، گلوسید، لیپید و آب است و صد گرم آن تولید ۱۱۲ کالری انرژی می‌کند. به مقوی قلب، معده و اعصاب است، و دمنوش آن آرامبخش است.درخت به را به ترکی آذربایجانی، هیوا، در رامیان و کتول، شغال، در لاهیجان و دلیجان و رودسر، توچ و در رامسر و شهسوار، سنگه می‌نامند. درخت به، در خاک‌های خشک و خیلی آهکی خوب نمی‌روید و نیازمند به خاک ژرف است.این میوه مقوی معده و متوقف‌کننده اسهال‌های ساده و خونی است.در ورم حاد در روده‌ها، خونریزی‌های قاعدگی و بواسیری، اثر بسیار مؤثری دارد. به ضمن تقویت اعمال دستگاه گوارش، مخاط و سرفه کاملاً مؤثر است. دم کرده برگ‌های به برای تسکین سرفه شهرت فراوان دارد.

میوه به معروف است به سیب طلایی و برای درمان بسیاری از بیماری ها از قبیل افسردگی ، زخم معه و بیماره های قلبی از گذشته تا کنون مورد استفاده بوده است. همانطور که در این بخش از سلامت نمناک خواهیم گفت به، مانند بسیاری از میوه ها غنی از مواد مغذی، مانند:ویتامین های آ، ب،ث، فیبر و همچنین مواد معدنی، مانند:پتاسیم، مس، سلنیوم، روی، فسفر، کلسیم، آهن و منیزیم است و کم چرب می باشد.