مدل‌های ارتباط صنعت و دانشگاه۲
مدل‌های ارتباط صنعت و دانشگاه۲
۲- مدل چرخشی
یکی از راه‌حل‌های ممکن برای تعامل نظام‌مند صنعت و دانشگاه حضور چرخشی دانشجویان در دانشگاه و محیط کار صنایع، کارخانه‌ها، شرکت‌ها و… است. در این روش بخشی از تکالیف دانشجویان شامل کسب مهارت‌هایی می‌باشد که قسمت‌های مختلف صنعت از آن‌ها به عنوان ابزار و معیار استخدام دانشجویان بعد از دانش آموختگی استفاده می‌کنند. بر حسب تعامل صنعت و دانشگاه، برای آموزش دانشجویان که بتوانند با صنایع در ارتباط باشند سه نمای مشخص وجو دارد که عباتند از:
الف) پروژه‌های اجرایی در دانشگاه: این پروژهها با استفاده دانشگاه از برخی از نیازهای صنعتی خود این مرکز تعریف شده و توسط دانشجویان انجام می‌شوند. نکته اینجاست که حجم و عمق این پروژهها بسیار محدود خواهد بود و بیشتر جنبه مهارتی دارند.
ب) مشارکت صنعت با دانشگاه: در این روش پروژهها در دانشگاه و در تعامل قوی با صنعت انجام می‌شوند. بسیاری از بخش‌های تحقیق و توسعه (R&D) مراکز صنعتی بزرگ پروژه‌های علمی را با شراکت آزمایشگاه‌های تخصصی درون دانشگاهها تعریف می‌کنند. این نوع دیدگاه باعث می‌شود تز‌های دانشگاهی دانشجویان دوره کارشناسی ارشد و دکترا با نگاه عملی تعریف شود و همچنین دانشجویان در صورت اتمام موفق پروژه افق دید روشنی برای استخدادم در مراکز صنعتی داشته باشند.
ج) پروژه‌های اجرایی در صنایع: کارورزی و کارآموزی دانشجویان در بخش صنعت در این روش این امکان را برای دانشجویان، اساتید و کارفرمایان صنایع فراهم می‌کند تا میزان تناسب برنامه‌های درسی دانشگاهها را با نیازهای تجارت و صنعت ارزیابی کنند.
۳- مدل مشارکت صنعت – دانشگاه
این مدل مبتنی بر پیامد مشارکت می‌باشد. عنصر اصلی و پایه مشارکت در این مدل ناشی از تفاوت‌های بالقوه و نیازهای دانشگاهها و سرمایه‌گذاران است که ترکیب منابع سودمند را افزایش می‌دهد. تفاوت‌های بالقوه شامل تفاوت در سرمایه، امکانات، فناوری، بازاریابی، مدیریت و استعداد دانشگاهها و سرمایه‌گذاران است. دانشگاهها عموماً دارای سرمایه انسانی، امکانات تحقیقاتی دانش و فناوری هستند، در حالی که سرمایه‌گذاران مالک کانال‌های بازاریابی و سرمایه‌های مادی هستند و در بیشتر موارد منابعی که آن‌ها در اختیار دارند، یکدیگر را تکمیل می‌کنند و بدین گونه برای هر دو بخش امکان همکاری با یکدیگر فراهم می‌شود.
در مدل مشارکت صنعت – دانشگاه دو سوی نیروی فنی و بازار به یکدیگر گره خواهند خورد. دانشگاهها داری سرمایه‌های انسانی جوان محقق و متخصص است. در حالی که سرمایه‌گذاران مالک کانال‌های بازاریابی و سرمایه‌های مادی هستند. بنابراین در این مدل دو بخش توسعه محصول و توسعه بازار یکدیگر را تکمیل می‌کنند.
